Monday, June 24, 2019

සිහින හොරු අරන්



සිහින තවමත් නිරුත්තරය... මොහොතකට පෙර දුටුවේ ජීවිතයේ නැවත කිසිම දිනෙක දකින්නට බලාපොරොත්තු නොවූ දෑසක් ය. කලකට පෙර බොහෝ අසීරුවෙන් අත්හැර දැමූ දෑසක් ය... මේ මොහොත වන තුරුම සිහින ට තිබුණේ හදා ගත් සිතක් ය. ඒ, ඇය සතුටින් යැයි ඔහු සිතූ නිසාය. එහෙත්, මොහොතකට පෙර දුටු දෑස් තුල සතුටක සේයාවකඳු නොවීය... බසය ඉදිරියට ඇදෙනවාට වඩා වේගයෙන් සිහින අතීතයට ඇදී ගියේය...

ඇය මිහිලි... සිහින ට මිහිලි ව මුණ ගැහෙන්නෙ කැම්පස් යන්න ඇවිල්ල කාත් කවුරුත් නැතිව කොළඹ අතරමං වෙලා ඉන්න කාලෙක. එකම නොම්මරේ ගහගෙන පාරෙ දෙපැත්තටම බස් යන කොළඹ, කොයි පැත්තට යන්නද කියල තෝර ගන්න තරම් සිහිනට තේරුමක් තිබ්බෙ නෑ. පාර අහන්න සිහින තෝර ගත්තෙ බස් හෝල්ට් එකේ කෙලවරක හිටපු පුංචි කෙල්ලෙක් ව...

"නංගි, කැම්පස් එකට යන්න මෙතනින් 10 බස් එකේ නැග්ගොත් හරිද?"
"ඔව් අයියේ..."

උත්තරේ ලැබුනත් සිහිනට කතාව නවත්තන්න හිතුනෙ නෑ...

"නංගිත් කැම්පස් එකටද යන්නෙ?"
"නෑ අයියෙ, මම ක්ලාස් ගිහින් එන ගමන්"

මේ කතාව අදින් නවතින එකක් නෑ කියල සිහිනට හිතුන...

"මම නංගි සිහින..."
"මම මිහිලි..." 

කෙල්ල පුංචි උනාට නම බොහොම බරයි. ඒ, සිහින ට ජීවිතයේ බොහෝ පාඩම් කියා දුන් කතාවක ආරම්භයය. එතැන් පටන් බොහෝ කාලයක් යන තුරුම ඔවුනගේ දෙඇස් ද, දෙ අත් ද අසීමිත ආදරයකින් එකිනෙක පැටලී තිබිණ. නන්නාදුනන පොළොවක් මත දිය වෙමින් තුබූ සිහිනගේ ජීවිතය යලි ගොඩ නැගෙන්නේ ඒ ආදරය මතින්ය. පුරා වසර හතරක්... ඔහු ඇගේ සෙවනැල්ල සේ සිටියේය.... මේ කාස්ටක කොළඹ පොළොවත්, ගිණි ගහන අහසත් සාක්ෂි ය... ඔහු ඇයට සබැවින්ම ආදරය කළේය...!

... සිහින විශ්ව විද්‍යාලය ජය ගනිමින් තිබෙන අතරක, මිහිලි දෙවරක් ම උසස් පෙළ අසමත්ව තිබිණි... ඒ සෑම අසීරු මොහොතකම ඇය පිටුපස සිටි සිහිනය ඔහු ය...

"ඒ ලෙවල් පාස් උනා කියල ඔයා කැම්පස් යන්න ඔනෙත් නෑනෙ නංගි. හෙට අනිද්ද මම පාස් අවුට් වෙලා ජොබ් එකක් කරද්දි ඔයාට මහන්සි වෙන්න ඕනෙ නෑ..."

නැගී සිටින්නට ශක්තිය අවශ්‍යයම මොහොතක ඇයට එය ලැබුණේ ඔහුගෙන් ය... 
අනාගතය සඳහා සූදානම් වියයුතු බව සිහිනට දැනෙන්නේ දැන් ය. එතැන් පටන් සිහින මුලු කාලයම යෙදවූයේ අවසන් වසර විභාගයටය. අනාගතය උපයා ගත හැක්කේ එයින් පමණක් බව ඔහු වටහාගෙන තිබුණි. 
මේ උත්සාහය ඇය වෙනුවෙන් ජීවිතය ජය ගැනීමට වුවත්, අතර වාරයේදී ඇය මග හැරී යන වග සිහින ට වැටහුනේ නැත. එසේ වැටහුනද, ඇය දිනෙක තම උත්සාහය තේරුම් ගනු ඇතැයි සිහින සිතුවේය...
අවසන, ඔහු පළමු පෙළ සාමාර්ථයක් ද, විධායක ශ්‍රේණියේ රැකියාවක් ද සමඟ සිහිනය ජය ගෙන තිබිණි... යාමට ඇත්තේ තව ටික දුරකි. නොබෝ දිනකින් ඇය ඔහු ලඟ ය... ජීවිතය පටන් ගැනීමට ආසන්නය... 
... බලාපොරොත්තු සමඟම, නොදැනුවත්වම සිහින තරඟයට ඇතුලුවී තිබිණ. දවසේ පැය විසි හතර මදි විය. ශරීරය කාර්‍යාලයත් බෝඩිමත් අතර එහාට මෙහාට වෙන යන්ත්‍රයක් සේ විය. ජීවිතය මඟ හැරෙමින් තිබුණි... එසේ වුවද, සිහිනට තම ගමනාන්තය කිසි විටෙක අමතක වූයේ නැත. මේ දුෂ්කර ගමන කෙළවර සිටිනුයේ ඇයයි... ගමන යන්නට ඇති එකම පන්නරය ද එයයි...

".... හරිම බිසී මිහිලි"

සිහින හැමදාම කතාවට මුල පුරන්නෙ එහෙම. සිහිනට අවශ්‍ය වූයේ මේ ජීවිතයේ දුෂ්කර බව ඇයට දැනෙන්නට හරින්නට නොව, ඇයත් සමග අනාගතය පිලිබඳ කතා කර තම හිත ශක්තිමත් කර ගැනීමටය.. එය කළ හැක්කේත්, කළ යුත්තේත් ඇය සමඟම පමණි. එහෙත්...
කුමක් හෝ වෙනසක් සිදු වෙමින් පවතින බව සිහිනට වැටහෙන්නේ බොහෝ ප්‍රමාදව ය. දුරකථන සංවාද කෙටි විය.

"... පස්සෙ කතා කරන්නම් සිහින"

බොහෝ විට ඇමතුම් විසන්ධි කරන්නේ මිහිලි ය. ඔහුගේ කතාව අහන්නටවත් ඇයට උවමනා නැති සේය....!

*****

මේධා..... ඇය සිහිනගේ කාර්‍යාලයේ පිළිගැනීමේ නිලධාරිනියයි. රැකියාවට ආ දා පටන් ම තවමත් ඇය සිහිනගේ හොඳම යෙහෙලියයි. මිහිලි ට පසුව, සිහින ගේ ගමනත්, ගමනාන්තයත් හොඳින් ම දැන සිටියේ ඇයයි. සිහින ව පමණක් නොව, ඔහුගේ වචනයෙන් මිහිලි වද ඇය හොදින් ම දැන සිටියාය. ඉදින්, ඔහුගේ කතාව අසන්නට මිහිලි ට උවමනා නොවූ තැන ඔහු එය දිග හැරියේ මේධා ලඟ ය!

"... මිහිලි ගෙ මොකක් හරි වෙනසක් තියනව මේධා... මගෙන් මොකක් හරි වැරැද්දක් වෙලාද මන්දා..."

ඔහු බොහෝ සතුටින් සිටි පෙර දා කියූ දෑ අසා සිටියා මෙන්ම, බලාපොරොත්තු කඩවූ අදත් ඇය ඔහු ගේ අඳෝනාව අසා සිටියාය...
සැකයේ පළමු බීජය සිහින ගේ හිත තුල ඉන්දන්නේ මේධා ය.

"මිහිලි ට වෙන affair එකක් වත් තියනවද දන්නෙ නෑ සිහින..."

නැත. එවැන්නක් සිදුවිය නොහැක. අනාගතය ගොඩනගන්නේ සිහින වුවද එය සැලසුම් කලේ ඔවුන් දෙදෙනාමය. ඒ ආදරය බොරුවක් විය නොහැක. දෙ හිත් තුල තුබූ ආදරය දන්නේ ඔවුන්ම පමණි...
කෙසේ වුවද, එදවස සිට සිහින ගේ රැය බොහෝ දිගු විය. පසුගිය මාස කීපය තුල සිදු වූ දෑ සියල්ලක්ම එකඟ වන්නේ මේධා කියූ දේට ය. සැබෑවටම එය සිදුවිය නොහැක්කක්ද නොවේය... සැකය... එය හිතකට ඇතුලු වෙනවා පමණි. පිටවීමක් නැත...  
එකම විසඳුම ඇයත් සමඟ කතා කිරීම ය. හිත හදා ගත නොහැක්කේද එයට ය. එය එසේ වුවහොත්, ඇයට සමු දිය යුතුය! එයින් පසුව සිහිනට කොළඹ පොළොව මත ජීවිතයක් නොවනු ඇත. කෙටි හමුවීම්, ඇමතුම් බොහෝ වුවද, කිසි විටෙක කතා කළ යුතුම දෑ කතා කිරීමට සිහිනට නොහැකි වූයේ එහෙයිනි...

ඒ තීරණාත්මක සාක්ෂිය ගෙනෙන්නේද මේධා ය...

"සිහින, බලන්න මේ photo එකේ ඉන්න කවුරු හරි අඳුනනවද කියල..."

ඇය කියන්නේ ඇගේ ජංගම දුරකතනය ඔහු වෙත හරවමිනි.
මිහිලි... හඳුනා ගැනීමට තත්පරයකඳු ගත නොවිණ. බොහෝ වෙලා බලා සිටියද ඇය සමඟ ලං ලං ව සිටි තරුණයා හදුනා ගත නොහැකිය. 

"ඕක තමයි මම කිව්වෙ. විශ්වාස කරේ නෑ නෙ..." 

ඔහු කවුරුන් විය හැකිදැයි ඉඟි කළේ ද මේධා ය. අවිශ්වාසයකට ඉඩක් නැත. තිබුණ ද ඒ සියල්ල සැඟවී ඇති සේය. මෙතෙක් කල් මඟ හරිමින් සිටි මොහොත උදා වී ඇත...
සිහින ජීවිතයේ ගෙවූ අසීරුම සති කීපය ආරම්භ වී තිබිණ. ඇයට සමු දිය යුතුය. ජීවිතයෙන් පලුවක් ගලවා දමන්නට තරම් ශක්තියක් සිහිනට නොවීය. එවන් ශක්තියක් ඔහුට ලබා දීමටද කිසිම තැබෑරුමටක නොහැකිවිය. රැකියාවද අහිමි වී යන සෙයකි. අවසන, ශක්තිය කැන්දාන ආවේද මේධා ය. ඇය ඇගේ ජීවිතය තෝරාගෙන ඇති බවත්, ඇයට ඒ වෙත සතුටින් යන්නට නම් ඇයට සමු දිය යුතු බවත් සිහිනට පසක් කර දුන්නේ මේධා ය. ඒ සියල්ල සත්‍යය. මෙපමණක් දෑ කළේ ඇගේ සතුට වෙනුවෙන් ය. ඉදින්, ඇය සතුටින් නම්, තවත් කුමකට දුක් වෙන්නද... ඇයට ඉගිල යන්නට නම් අවසන් රැහැන්පට ද කපා දැමිය යුතුව ඇත...

සිහින අද ඇය දකින්නේ බොහෝ කලකට පසුවය. ඇය සොයා ගියේයැයි සිහින සිතූ සතුටක මාත්‍රයක් වත් ඇගේ දෙනෙත් තුල නොවිණි. ජීවිතයට තිබූ එකම සැනසුමද ඇය සතුටින් යැයි වූ සිතිවිල්ලය... තමාට කොහේ හෝ වැරදී ඇති සෙයකි! සිහින එක් වරම බැලුවේ මේධා දෙසය... ඇය වේගයෙන් ඇදෙන බසයේ කවුලුවකින් ඉවත බලා සිටී. දෙකොපුල් මත ගලා හැලෙන කඳුලු ය... වරදකාරී හැඟීමක සේයාවක් මුහුණ මත ලියැවී තිබිණ...





ප.ලි.
කාලෙකට පස්සෙ මේක ලිව්වෙ බෝම ලඟ යාලුවෙක් ගෙ කෙටි කතාවකට උත්තරයක් විදියට. ඒක තියනව මෙන්න මෙතන... බලලම යන්ට...